احمدی نژادی ها!

نویسنده : سعید حاجی پور

بهار 84 همزمان بود با ورود مردی به دنیای سیاست که بعدها دوستانش او را "معجزه‌ی هزاره سوم" نامیدند. عرصه انتخابات ریاست جمهوری نهم، عرصه ورود بزرگان و نام آوران سیاست به میدان بود و کمتر کسی گمان می‌کرد احمدی نژاد با آن جسم لاغر و نحیف و با آن کاپشن های معروفش گوی سبقت از همه ی عبا به دوشان و کت و شلوار پوشان برباید. 

در میان شعار های "دولت رفاه"، " ایران برای همه ی ایرانیان"، " زندگی خوب، برازنده ی ایرانی" ، " هوای تازه با دولت امید"، " پرداخت ماهیانه پنجاه هزار تومان" و " برای مقابله با اختناق و و حشت به هاشمی رأی می دهیم"، این شعار"  مبارزه  با فقر و فساد و تبعیض " بود که توانست در دور اول انتخابات 5711696 طرفدار داشته باشد و زمینه آن فراهم گردد تا برود به میدان رقابت با شعار "HASHEMI 2005" در دور دوم که البته اینبار 17284782 نفر طرفدار مبارزه با فقر و فساد و تبعیض شدند.

به ادامه مطلب مراجعه نمایید ...

برای همه جای شگفتی بود که چطور از میان تبیلغات‌های وسیع دکتر خلبان قالیباف، آیت الله هاشمی، دکتر مصطفی معین و دیگر رقبا، نام احمدی نژاد با آن ستاد هایی که تداعی کننده ستاد جنگ های نامنظم چمران بود از صندوق های رأی بیرون آمده است. 

اما اگر سری به آن مغازه‌های کوچک می‌زدی و می دیدی کسانی که از دستمزدهای ستاد معین و هاشمی و قالیباف و لاریجانی گذشته اند چگونه با سیستم های خانگی سی دی تکثیر می‌کنند و با چاپگرهایی که اصلا قابل مقایسه با چاپخانه‌های بزرگ تهران نیستند  " مردی از جنس مردم" بیرون می‌دهند دیگر به هیچ وجه فکرش را هم نمی‌کردی که احمدی نژاد رئیس جمهور شود.

و بالاخره جمله ی " وارد محدوده ممنوعه قدرت بعضی‌ها شده‌ام" تیر خلاصی بود بر پیکر نیمه جان رقبا و احمدی نژاد رسما رئیس جمهور شد.

و اینجا بود که همه آنها که دستمزد ستادهای دکترها و حاج آقاها را گرفته بودند احمدی نژادی های خالص و اصیل شدند و آنها  که برای پیروزی اش دعا کرده بودند عوام الناس.

4 سال اول، احمدی نژاد بود و روستاها و شهرهایی که خیلی از آنها رنگ فرماندار به خود ندیده بود چه برسد به رئیس جمهور. همین شد که بعدها انتقاد کردند که دولت برای افتتاح یک جوی آب می‌رود تا آن کور دهات‌ها. اما احمدی نژاد بیدی نبود که با این بادها بلرزد. یک تنه دمار از روزگار سختی ها درمی آورد و با حرف های آبدار و غیر دیپلماتیکش همه ی جهان را به تحیر واداشته بود.

ولی سال 88 کمی تفاوت داشت با 84. احمدی‌نژاد کمتر پیش می‌آمد کاپشن پوش باشد. خبر از ورود مشایی و رمال‌ها و هاله‌ی نور بود. و افرادی که یقین داشتند احمدی‌نژاد دولت دهم را تشکیل می‌دهد اعضای اصلی ستادهای او بودند. 

دیگر خبری از سیستم های خانگی و چاپگرهای کوچک که " مردی از جنس مردم" بیرون بدهند نبود. تبلیغات احمدی نژاد کم از دیگر رقبا نداشت و ستادهایش هر کدام چند صد متری می شدند. و در آن سال هم، شعار "دروغگو"، " بی قانونی" و حتی نود سیاسی هم  نتوانست کاری از پیش ببرد و مردم با 24592793 رای به احمدی نژاد اعتماد کردند.  اینبار احمدی نژادی‌ها، احمدی نژادی‌های مخلص 84 نبودند. همه‌ی آنها که بیکار بودند و به دنبال میز ریاست می‌گشتند چند هزار  پوستر و چند متر مغازه برایش به هدیه آورده بودند.

و اما امروز نه از آن احمدی نژادی های مخلص 84 خبری است و نه از بیکاران به دنبال میز سال 88. احمدی نژاد امروز تقریبا تنهاست. چرا که ان 11 روز دورکاری اش دل یاران 84 را خون کرد و یاران 88 هم به دنبال احمدی نژاد جدیدی هستند که میزشان را تضمین کند. و  چقدر خوب بود احمدی نژاد 92 همان احمدی نژاد ستاد های مردمی 84 بود که برخی از پوستر هایش آنقدر بی کیفیت بود که چهره اش شناخته نمی شد. ای کاش احمدی نژاد همان احمدی نژاد بود، و احمدی نژادی ها همان احمدی نژادی ها.