جایگاه پول

نویسنده : حسین ذولفقاری

اگر کمی دقت کنیم پول می تواند دو نوع جایگاه را در زندگی بشر داشته باشد که هر کدام نتیجه دو نوع تفکر کاملا متضاد بوده و موضوعیت داشتن هر یک می تواند زندگی بشر را تغییر دهد. شاید عجیب به نظر برسد ولی حقیقت دارد.

 

تفکر اول: سعادت یعنی ثروتمند شدن، در نتیجه پول در جایگاه هدف قرار گرفته و تمام اعمال فرد از جمله دین ، کار ، خدمت و ... وسیله ای برای رسیدن به پولتعریف می شوند.

 

تفکر دوم: سعادت یعنی رضایت خدا، که در جایگاه هدف قرار گرفته و این بار پول، کار ، خدمت ، رفاقت و ... وسیله ای برای رسیدن به آن تعریف می شوند.

 

حال به بررسی این دو نوع تفکر می پردازیم. اگر پول را به عنوان هدف زندگی خود انتخاب کنیم از تمام فرصت ها در جهت رسیدن به آن استفاده می کنیم. دین و خدا را برای پول می خواهیم. این جمله بر سر زبان ما خواهد بود که اگر پول داشته باشی همه چیز داری. برای کسی که پول بدهد کار می کنیم و به کسی که پولدارتر باشد بیشتر احترام می کنیم. همیشه طوری کارهایمان را ترتیب می دهیم که به بیشترین سود برسیم و آن را اساس برنامه ریزی های شرکت ها قرار می دهیم. کسی که پول ندهد به کارش رسیدگی نمی کنیم. اگر فرصتی برای پولدار شدن پیش بیاید که نتیجه آن خیانت به هموطنان باشد از آن استفاده می کنیم مثلا احتکار می کنیم، چه مرکبات چه دلار. تا می توانیم پول را در بانک ذخیره می کنیم و فراموش می کنیم آیه قرآن را که می فرماید : «... کسانی که زر و سیم را گنجینه می کنند و آن را در راه خدا هزینه نمی کنند پس آنان را به عذابی دردناک خبر ده.». ( توبه- آیه 34)

 

در چنین زندگی معنای حقیقی کلمه money نقش بسته است. moneyیک کلمه یونانی است به معنای « خدا ». اگر کمی ریزتر شویم شاید عمری را صرف این کرده ایم که چطوری به پول بیشتری برسیم به هر قیمتی. آن هم در عمر محدود 60-70 ساله این دنیا.

 

اما اگرتفکر دوم را در زندگی خود قرار دهیم، آنگاه پول در آوردن دغدغه زندگی ما نخواهد بود البته وظیفه خود می دانیم که برای زندگی به دنبال کسب پول برویم چه بسا پول بسیار بدست آوریم  منتها بدون استرس و دیگر به دنبال ربا و رشوه و احتکار و ... نمی رویم. اگر کسی پولی نیاز داشت به راحتی و با علاقه به او کمک می کنیم . به دنبال تولید محصولات با کیفیت بیشتر می رویم نه سود بیشتر. دیگر فرزندمان را به خاطر این که ضرری مالی به ما وارد کرد تنبیه بدنی که فعلی حرام است نمی کنیم. وسط کیسه های سیب زمینی ، از سیب زمینی های کوچک بی کاربرد پر نمی کنیم. و در یک جمله برادر بودن مومنان با این تفکر معنا می شود. 

درد دل های یک رفیق مأیوس!

نویسنده : علی متین فر

سالهای زیادی است که از عمرم میگذرد. برای خودم شهنشهی بودم و اکنون در کنج عزلت شکوه نامه می نویسم.

هرگز اجتماعی تر ازمن نمی یابید! هر روز را با کسی گذرانده ام و خوب به کارشان دقت کرده ام! وجودم یک رنگی بود اما نمی دانم چرا  در وجود بعضی ها چنان  نفوذ پیدا می کردم که زود رنگ وجودشان بوقلمونی می شد و مرا با هیچ چیز عوض نمی کردند!

آنقدری بت بودم برای دوست دارانم که به خاطر من شرف و حیثیت و دین و حیا و ناموس و چه و چه را قی می کردند.

از طرفی گاهی روزهایی را لای قرآن پیرمرد مهربانی می گذراندم که با سخاوت تمام  مرا به عیدی در جیب نوه ی بازیگوش خود می گذاشت.

روزها گذشت و گذشت، تا بانک مرکزی نسل ما را برکت داد و آنقدر زیاد شدیم و متنوع که اگر مورچه ملکه هم روزی صد شکم بزاید به گرد پای بانک مرکزی نرسد!

اما من هنوز تنها بودم!

تنوع که باشد پای ارزش های متفاوت به میان می آید، مثلا خود من سالیان دور ارزش و آبرویی داشتم؛ لای کتاب بودم و راست قامت، در جیب درندشت کت بزرگان بودم تا نخورده و براق، در گاوصندوق بودم و دزد آرزوی داشتن مرا به اوین می برد؛

 اما این اواخر چه؟! در دستان نوشمکی کودک مدرسه ای که برای خریدن عرق ....چیز ببخشید...در دستان عرق کرده ی کودک مدرسه ای که برای خریدن نوشمک منتظر زنگ آخر است خیس می شدم و در جوراب پیرزن سبزی فروش در کنار دوستانم مچاله می شدم و بوی پا می گرفتم و باقالی و در تاکسـی از وسط خم می شدم و به مناسبت هر مناسبتی روی من و خانواده ام مهر می زدند و عکس می کشیدند و نامه های عاشقانه و شرح حال می نوشتند و یا حتی روی تصاویرمان عینک و خال و..می کشیدند...انگار که قحطی دفتر خاطرات و نقاشی شده است!

کاش می شد این مردم برای ما هم مثل همنوعان خارجکی مان قدر و منزلتی قائل می شدند، شیک و اتو کشیده، سالم و بی وصله و پینه. ایمیل آخری که از برادر ناتنی ام دلار، به دستم رسیده است حاکی از عمر بالای آنها و جای صاف و نرم و راحت آنها در کیف بود.

باور کنید ما اسکناس ها هم عمرمان را دوست داریم، بدمان می آید از اینکه گوشمان را ببرند یا نخ نخاع ما را قطع کنند و یا از شصت طرف خممان کنند و یا با دستانی آلوده بدن ما را لمس کنند و یا روی لوح سفید قلب ما با جوهر گند بزنند. کم مانده است که از ما جای دستمال توالت استفاده کنند!!

اینگونه می شود که متوسط عمرمان در ایران به 5 سال می رسد!

اکنون این منم 100تومنی پر از جراحت و چسب و بخیه، با هزار جور نقش و نگــار و صور قبیحه که اربابان یک روزه ی ما، مرا به این حال نزار انداختند.

اکنون که نفس هایم به شماره افتاده  به یاد روزهای جوانی و راست قامتی و خوش گذرانی افتاده ام، آرزو می کنم کاش جای برادر کوچکم 50 تومنی، سکه ای فلزی بودم، مستحکم و غیرقابل خدشه. هم عمرم مدام بود و هم نسلم بادوام. باور کنید وقتی سکه 500 تومنی نوه ی ارشد برادرم را دیدم اشک حسرت ریختم و باز خیس شدم!

این منم 100تومنی مدل 1360 ! بدون گوش و بدون دل و این منم که اکنون در میان تاریکی مطلق و انبوهی از وسایل نامرتب ارباب دیگری خزیده ام و از این اجتماع گرگ آلود(!!) به گوشه ای از این کشو پناه برده ام!

وااااااااای! روشنایی! چه شده ؟! حیف که صاحبم مرا تصادفی پیدا کرده و از روی دلسردی نگاهی مأیوسانه به من انداخته. گمانم جایم یا در دست گدای سر خیابان است یا در صندوق صدقات که حالا شده گورستان "اسکناس های متلاشی".

حدسم درست است و من دارم به دوستانم ملحق می شوم، بگذارید این چند قدم تا صندوق وصیتی بکنم، از ما که گذشت ولی شما را به عزیزانتان قسم از ما درست محافظت کنید، کیف پول را برای چه اختراع کردند پس؟! همانا بهبود اقتصاد شما در گرو صیانت از ماست و قطعا سود سلامت ما به جیب شما خواهد رفت.

این منم 100تومنی پر از چین و چروک که نه گوش دارم و نه دل و نه دیگر تاب حرف زدن!